1975

Het Z.A.C, het Zelhems Actie Comité en dezelfde mensen als vorig jaar gingen weer aan het organiseren.Ze kregen er lol in. Veel ruggesteun hadden ze van Douwe Veenstra, die achter de jeugd stond en zich garant stelde. Ook Wim Molenkamp kwam bij de groep. Tijdens de wintermaanden was er al het één en ander voorbereid, zoals een discoavond, een filmmiddag, een bazaar, een puzzeltocht, en een muziek -sessie avond.
De 2e Nationale Bakfietsrally was omgeven met spanning en sensatie. Bij de start gingen er tot groot vermaak van het kijkende publiek, al bakfietsen de strobalen en de struiken in. Na de eerste manche, die rustig begonnen was, ging het er in de tweede en derde manche wat sneller aan toe. Sommige teams presteerden het om een ronde binnen 1 minuut af te leggen. In het heetst van de strijd kwamen sommige rijders er niet aan toe om zich door teamgenoten af te laten lossen. De betere coureurs maar ook de pechduivels werden tussentijds beloond met premies, uitgeloofd door de Zelhemse middenstand. Deze wedstrijd werd verreden onder grote belangstelling van publiek en met een sfeer als ware het de Tour de France!

Tussen de drie manches door werd er een kruiwagenrace gehouden. Deze slopende races ging over één ronde, met één kruier, en één passagier in de bak.

uitslag 1975

1976

Een jaar waar niet veel van bekend is, wel dat de zomer warm en droog was, en het bakfietsen ongetwijfeld erg spannend. Door de jaren heen was er qua stuurmanskunst en snelheid een stijgende lijn te zien. Teams werden al wat geoefender. Dit is ook het eerste jaar dat er gesproken werd van een bakfietsen- RACE, en er werd in een zware en lichte klasse gereden. De wedstrijd op de 14e juli werd weer door het Z. A. C. georganiseerd. Wederom werden de manches onder grote belangstelling verreden. De eerste en tweede plaats van iedere manche reden in de finale tegen elkaar. In deze finale werd de eerste plaats behaald door het team van de Bellerts. Zij kregen de beker en waren als eerste Nederlands Kampioen.

1977

Op 6 juli 1977 werden er weer bakfietsraces gehouden, wederom onder grote belangstelling. De spanning werd soms hoog opgevoerd, doordat er coureurs in of over de strobalen gingen, dan wel struiken die langs het parcours stonden. Frappant was dat de twee winnaars – een dames en een herenteam – aan het trainen waren voor het “Spel Zonder Grenzen”, een destijds populair televisieprogramma, dat destijds in Doetinchem werd gehouden.
In de lichte klasse duurde de finale 30 minuten + 2 ronden. Wanneer de rit zolang duurt, gaat de vermoeidheid steeds meer meetellen. De factor geluk gaat dan ook steeds harder tellen. Wanneer je tegenstanders fouten gaan maken kun je soms profiteren, maar niet zelden verlies je door een fout van een ander kostbare minuten.

De leukste factor is dat wanneer een bakfiets op twee wielen komt te rijden, zeer moeilijk te besturen is, met alle hilarische gevolgen van dien.

1978

Spannende wedstrijden. De bakfietsen kwamen veel met elkaar in aanraking en soms ook met de bomen. De beschadigingen op knieën en handen werden als “asfalteczeem” betiteld. Dit jaar werd er gereden op het terrein Obbinkmarkt bij het zwembad.

De zware klasse werd gewonnen door het team van “Boeyink”, de lichte klasse door het team met de orginele naam: “John Player Special”, en met als tweede het team van garage Lucassen en als derde het andere team van “Boeyink”.

Uitslag 1978

Zware klasse

Lichte Klasse

1979

Bij de zesde, en volgens de krant internationale bakfietsenrace, was het ronduit slecht weer. Veel regen. Ondanks dit slechte weer toch nog veel publiek. Spannende wedstrijden, en mede door het natte weer, spectaculaire buitelingen, en dan met name bij het bochtenwerk. Dit resulteerde echter niet alleen in veel hilariteit, doch ook in een aantal schrammen en bulten, en in een enkel geval moest er een hand gehecht worden.

Voor de lichte en zware bakfietsen werd een manche van ieder een half uur verreden. De finale waarin beide klassen reden, duurde 20 minuten. De uitslag: lichte klasse J. P. S. eerste en Team Ditzel tweede. Zware klasse: Team Delden uit Vorden werd eerste.

Uitslag 1979

Zware klasse

Lichte Klasse

1980

Heel geleidelijk maar eveneens heel zeker werd het bakfietsen steeds populairder. Bij deze wedstrijd liep het bezoekersaantal over de tweeduizend! Voor een sportevenementje was dit toch al een behoorlijk aantal. En nog steeds die heerlijke gespannen sfeer. Een sportieve rivaliteit. Iedereen wilde winnen, maar ook iedereen kon goed tegen zijn verlies. Er kon tijdens een wedstrijd van alles gebeuren, maar het meest frustrerende was toch wel bandenpech, zeker in de finale. Dan kon je het wel vergeten.
Als je iemand voorbij wilde, kon je wanneer je daar de kracht voor had, een wissel overslaan. Dit wisselen was niet verplicht. De meeste teams wisselden iedere ronde, maar je verloor natuurlijk altijd snelheid. Sloeg je een wissel over, dan kon je een heel aantal teams voorbijrijden. Maar je moest dan wel twee ronden rijden, en en je had heel wat conditie nodig om de “verse” rijders dan weer voor te blijven. Ook was het dan heel belangrijk om de fiets dan overeind te houden, want een klein stuurfoutje kon dramatische gevolgen hebben. Reed je ergens tegenaan, dan moest je de fiets ook nog een keer weer op gang brengen, waarna het kat- en muisspel weer van voren kon beginnen. Er kwam nogal wat kunst en vliegwerk aan te pas, en men kon het vliegwerk zien als de kunst gefaald had.

Ook werden de bakfietsen steeds lichter gebouwd en door allerlei hulpmiddelen zoals contragewichten stabiel gehouden. Allerlei materialen werden gebruikt; ijzer, beton, hout etc. Iedereen dacht op zijn eigen manier stabieler en sneller het parcours rond te kunnen komen. En lukte het niet, dan de volgende keer maar weer wat anders geprobeerd.
Dit jaar weer een Dennenlust- parcours. Bij de inschrijving waren in de lichte klasse 4 en in de zware klasse 5 bakfietsen opgegeven. Bij de manches ging het er al spannend aan toe. De ronden werden ook geteld, en het team van de Meene kreeg het zelfs voor elkaar om in het halve uur 9 rondjes meer te rijden dan het jaar ervoor.
In de finale, waarin drie lichte en drie zware bakfietsen reden, was het een waar kat en muisspel tussen de Meene en de Boggelaar, die om beurten op kop gingen, maar uiteindelijk kreeg de Boggelaar zo ’n voorsprong dat de Meene achterbleef en tweede werd.

Uitslag 1980

1981

Zelhem

Regen of droog, het zegt nogal wat met een buitenevenement. Het was nat en het bleef regenen. Dit was de belangrijkste reden dat er slechts zo ’n tweehonderd bezoekers waren, in schril contrast met goede weersomstandigheden, waarbij het bezoekersaantal tienmaal zo hoog kon zijn. Beide factoren, regen en een laag bezoekersaantal, bepalen toch een groot gedeelte van de wedstrijd, en de sfeer waarin alles zich afspeelt.
Hoe de omstandigheden ook mogen zijn, wanneer het startschot gevallen is, dan wordt er geraced. Koud of warm, nat of droog, het deert dan niet meer. Het te behalen succes maakt alles goed.
Dit jaar, met veel regen en een s- bocht na de wissel, drie bakfietsen meer, en veel sensatie. Eerst schuif je weg, en als je de volgende keer iets rustiger aan doet, gaan ze je toch voorbij.
De mannen van de Meene waren in de eerste twee manches het sterkst, gevolgd door de Boggelaar. In de herkansing ( 8 teams) kwamen er nog twee finalisten uit de bus. Dit waren het team van Coop Gelderland en Halfweg Diersen.
Uiteindelijk mocht het team van de Meene uit handen van Henk Eelderink en Wim Klein Molenveld de wisselbeker in ontvangst nemen.

Uitslag 1981

1982

Langzaam maar zeker groeide het aantal bakfietsen. Dit jaar 17 bakfietsen aan de start. Degenen die zich Gerards Angels noemden reden ook weer mee, maar de engelen redden het niet tegen het brute mannengeweld. Toch dragen de dames altijd bij aan een goede sfeer van een wedstrijd, in hoofdzaak al door hun motto “ meedoen is belangrijker dan winnen “.

De duizenden belangstellenden konden genieten van bakfietsen die geregeld op twee wielen door de bocht gingen, of in de strobalen doken! Sommige rijders waren war kunstenaars wat het rijden op twee wielen betreft. Min of meer uit noodzaak kwam uit de trainingen naar voren dat, in sommige gevallen op twee wielen rijden voordelen bood. Sommigen gingen hier op trainen, en deden hier hun voordeel mee. En natuurlijk is het voor een rijder en het publiek prachtig om te zien dat er een bakfiets op twee wielen over de finish gaat!

Burgemeester van Rappard, die het starsein gaf, opperde dat mensen, die werkzaam waren bij de gemeente, ook eens mee moesten doen. Dan konden ze ook voelen hoe het is achter het stuur van zo ’ n driewieler.

Geleidelijk kwamen de mannen van ‘de Meene’ - een buurtschap gelegen in de nabijheid van Zelhem – steeds sterker naar voren. Een sterk punt van dit team was de wissel. Ze presteerden het om razendsnel te wisselen, door  van achteren op de fiets te springen. Heel frappant was het dat dit altijd goed ging, immers in het heetst van de strijd is een missprong snel gemaakt. Immers, de wissel was toch ook een van de spannendste dingen. Om in volle vaart de bakfiets over te nemen van je teamgenoot, was een prestatie op zich, die veel oefening vergde, en waarbij vooral bij de beginnende teams de bakfiets nogal eens gemist werd. Zo bleef het spannend en aantrekkelijk voor iedereen.

Dit jaar wonnen de heren van de Meene de finale, gevolgd zoals het jaar ervoor door de heren van de Boggelaar.

Als derde het team van Oldenhave uit Delden.

Uitslag 1982

1983

Zelhem, 9 juli 1983
Het tweede lustrum alweer, met een nog steeds groeiende belangstelling voor het bakfietsen. In totaal 17 teams aan de start, waaronder vier damesteams. In deze klassering werden de teams van ‘salon Gerard’ eerste.

Door de ‘hoge’ snelheid ging er wel eens wat mis. De rijders kwamen in aanraking met het asfalt en of de strobalen. Dit was dan ook letterlijk balen. Toch liep het goed af, met slechts wat schrammen en bulten die door deze of gene opgelopen waren. De Zelhemse winkeliers stonden weer garant voor vele prijzen  (±140!) zodat eigenlijk iedereen wel een prijs kreeg. Dit was dan weer een pleister op de wonde, welke veroorzaakt werd door een buiteling, dan wel door het niet als eerste over de finish rijden. Meestal waren de prijzen binnen het team ook nog te verdelen. Er werd natuurlijk niet voor het grote geld gereden, maar het was toch altijd een extra stimulans om door te gaan.

De grote prijs van Gendringen, 1983

Er waren 15 teams naar Gendringen gekomen voor de tweede te houden wedstrijd in deze plaats. Gendringen had een parcours dat, in tegenstelling tot andere plaatsen, rechtsom liep. En of dat niet genoeg was, ook nog een verhoging in het wegdek, net in een bocht. Hier kwam het wiel aan de binnenzijde automatisch omhoog, waardoor de bakfiets nog gemakkelijker op zijn kant ging. En wanneer je met meerderen naast elkaar de bocht inging, werd het nog spannender.

Na een spannende finale waarin de kopposities steeds wisselden werd Meene 1 winnaar, gevolgd door de Boggelaar en Halfweg 1.

De race viel samen met de Gendringse kermis, en er was ook een prominenten race over drie ronden. Er werd fel gestreden om de wisselbeker, die na een spannende eindsprint gewonnen werd door de heer Hemink, milieu- consulent, gevolgd door de heer Bregman en de heer Keller.

Uitslag 1983

Zelhem

Gendringen

1984

Zelhem, 2 juli 1984

Zelhem stond voor spektakel als het om bakfietsen ging. Het was of er hier een onzichtbare band, een geest van verbondenheid bestond tussen publiek en rijders. Zelhem was toch de bakermat, hier lag toch de oorsprong van het bakfietsen. Er hing altijd een goede gespannen sfeer. Het publiek viel voor het bakfietsen, de coureurs werden gedragen door het publiek. Veel rijders uit Zelhem hadden nogal wat supporters. Dit maakte het gehele circus alleen maar groter. Het was ook wel eens toeval, maar de capriolen die de ‘clowns’ uithaalden waren schitterend. Niet altijd stond alles in het teken van de overwinning; soms werden de mooiste stunts uitgehaald om enkel het vege lijf te redden. Als er weer een fiets op kant ging redde de rijder zich door op tijd te reageren en de val te breken. De fiets werd dan weer op drie wielen gezet en het circus ging weer verder. Wanneer een fiets op kant nog even doorschoof leek het soms wel onweer, zo ’ n hels lawaai werd er geproduceerd. Het publiek genoot hier met volle teugen van. De valpartijen waren minstens zo belangrijk als de wedstrijd op zich. Het gelach en het gejubel wekte weer inspirerend op de rijders.

Ditmaal hadden zich in Zelhem 16 heren en 2 damesteams ingeschreven. De heer Stoltenborg van buurtvereniging de Meene sprak het openingswoord, en burgemeester van Rappard gaf het startschot voor de eerste acht teams. Voorgaande jaren was het parcours rondom Dennenlust, dit jaar was het op de parkeerplaats van sporthal De Pol.

In de finale was het team van de Bogelaar leider tot twee ronden voorde eindstreep, waarna de fiets op kant in de dranghekken ging. De Meene maakte hier dankbaar gebruik van en won de wedstrijd. De grote hoeveelheid prijzen werden uitgereikt aan de vermoeide maar tevreden ‘coureurs’.

Gendringen 6 augustus 1984

De tweede wedstrijd dit jaar. Gendringen vierde kermis. In het kader hiervan werd er een ploegentijdrit voor wielrenners gehouden en een bakfietswedstrijd. Bij het bakfietsenkwamen 12 teams aan de start. Er was zelfs een individuele deelnemer aan de start die in zijn eentje aan de wedstrijd deelnam.

Zeeger de Bruin was de avond van te voren op zijn bakfiets naar de Achterhoek gereden om de wedstrijd mee te rijden. Zeeger woonde in Sliedrecht, dus dit was nogal een opgave om naar Gendringen te rijden met een orginele bakkersfiets. Dik tien uur bakfietsen had hij er opzitten. Hij kreeg dan ook een welverdiend applaus.

De sfeer van de wedstrijd was het best te omschrijven als ‘joelend’. Op het hoogtepunt van de wedstrijd gingen er enkele fietsen op kant, wat de algemene feestvreugde nog verhoogde. Het was mooi om te zien hoe de rijders van hun fiets afgingen om vervolgens de meest rare capriolen uit te halen, om maar niet onder een andere bakfiets terecht te komen. Dit lukte ook hier weer redelijk, enkele schrammen en bulten daargelaten. Tussen het “Grote Geweld” reden ook een aantal plaatselijke ploegen mee, echter om in de prijzen te vallen had je nu al wat meer ervaring nodig.

Vanaf dit jaar werden er steeds meer races gehouden. De “sport” zou zich hierdoor steeds verder ontwikkelen. Zo werd er op 13 augustus 1984 in Varsseveld de 1^e race van die plaats gehouden. Een klein rondje langs de kerk zorgde voor een gezellige, gemoedelijke sfeer. De belangstelling was groot; in totaal 24 teams aan de start.

Uitslag 1984

Zelhem

Gendringen

Varsseveld

1985

Tolkamer, 28 juni 1985.

Het bakfietsen werd steeds populairder. Dit was goed te merken aan het aantal wedstrijden. In Tolkamer waren kade- feesten georganiseerd. Er was een hardloopwedstrijd en een bakfietswedstrijd. Het talrijke publiek genoot met volle teugen van de capriolen van de coureurs. Tijdens een vliegende wissel kon iemand die van de fiets afkwam niet snel genoeg wegkomen, en kwam daardoor in de bak van een tegenstander, en moest zodoende een ronde meerijden. Degene die de lift moest geven moest dus het gewicht van de tegenstander ook nog eens meetrappen!

Zelhem 3 juli 1985

Bakfietsen in Zelhem voor het eerst op het evenementenplein. Dit pas gereed gekomen plein bleek zijn naam eer aan te doen. Het gehele parcours was goed te overzien, van start tot finish. Verder was het breed en er zat een klimmetje en een afdaling in, en scherpe tot zeer scherpe bochten. Het geheel was een prachtig parcours. Met daarbij enkele duizenden toeschouwers, een snackbar en een biertentje. Kortom ideaal.

Ook deze wedstrijd spannende momenten met veel buitelingen. Onder de 27 teams die meededen 4 damesteams. Een spannend gevecht speelde zich af tussen de teams van de Zelhemse Zwoegers en de Boggelaar. Heel lang voerden de ‘zwoegers’ de kop aan totdat die overgenomen werd door de Boggelaar.

Varsseveld 26 juli 1985

De tweede grote prijs van Varsseveld was een schitterende wedstrijd. Het circuit was nu met enkele hindernissen verzwaard met enkele strobalen. En als er wat mis ging viel je niet zo hard.Ook werkte zo ’ n strobaal als buffer als je door een stuurfout, ruimtegebrek of te hoge snelheid je plotseling klem kwam te staan. Het kwam ook wel eens voor dat een voorligger een baal een eindje meenam, waardoor deze nog moeilijker te ontwijken was. Deze werd dan snel door een baancommissaris weer op de plaats gelegd. Wanneer een baal uit elkaar spatte, was dit niet mogelijk, met alle gevolgen voor de wegligging van dien. Op het gladde stro gaat een bakfiets gemakkelijk glijden.

Extra hindernissen voegden iets toe aan de wedstrijd. Een punt was wel om er voor te zorgen dat de baan breed genoeg bleef. Wanneer men als eendjes achter elkaar aan moest rijden was er ook geen lol aan, en kon de aanpassing beter achterwege blijven.

De wedstrijd was erg leuk voor de ± 2000 toeschouwers omdat er geregeld wat misging. Op kant of op kop; uiteindelijk kwam het weer op zijn pootjes terecht. Het team uit Lith zorgde voor een leuk schouwspel door bijna de gehele race op twee wielen te rijden. Voor een bocht werd de fiets op twee wielen gemanouvreerd, waarna de fiets zo door de bocht liep. Bij een bakfiets met een laag zwaartepunt bij de vooras is het op twee wielen zetten zeer moeilijk, en kost veel energie.

Eindstand Nederlands Kampioenschap 1985

1986

In Januari video/ informatie / gespreksavond bij zaal Smit in de Keyenborg. In 1985 was de populariteit van het bakfietsen zodanig toegenomen dat er een directer wedstrijdverband, ofwel competitie op poten moest worden gezet. Hans te Grootenhuis bood aan videobanden van wedstrijden te vertonen tijdens een ontmoetingsavond annex ideeënavond. Bijna alle teams waren vertegenwoordigd. Bij een hapje en een drankje ontstond er een gemoedelijke sfeer, waar natuurlijk over bakfietsen gepraat werd. In het ‘school-bakfietsje’ werd geld gedeponeerd zodat onkosten betaald konden worden en er iets overbleef voor het bakfietsen.

Tijdens de avond kwamen er min of meer spontaan mensen naar voren die samen het bestuur van een organisatie zouden gaan vormen. Deze organisatie werd ABO genoemd, Achterhoekse Bakfiets Organisatie. Deze ABO ging zich bezighouden met wedstrijden voor bakfietsen, er kwam een competitie!

De belangrijkste redenen voor oprichting van de ABO waren:

• vaststellen van een gezamenlijk reglement.
• Opstellen van een wedstrijdschema en wedstrijdkalender.
• Een activiteit aan het eind van de competitie.

Tevens werd er een maandelijkse vergadering georganiseerd. Dit werd om beurten bij één van de bestuursleden gehouden.
Op het moment van oprichting bestond het bestuur uit Ria Waarlo, Hans te Grotenhuis, Ben Haggeman, Henk Eelderink, Gradus Eenink, Gert Hemink, Jan Teunissen, Bennie Stoltenborg en Karel Klein Hesselink

Ook kwam er vanaf dit moment steeds meer informatie in de regionale kranten en plaatselijke bladen. Hierin werden wedstrijden van te voren aangekondigd, en zodoende werden rijders en publiek warm gemaakt voor de wedstrijd. Dit zorgde voor dikke rijen achter de dranghekken.

Wichmond.
In Wichmond waren al vaker wedstrijden verreden. Vaak was dit een wat groter rondje dan gebruikelijk, wat eigenlijk minder leuk was. De rijders kwamen een paar keer langs, en dat was het dan. Evenals voorgaande jaren had de heer W. Oldenhave, zelf ook bakfietser, in samenwerking met het plaatselijke Oranje comité een race georganiseerd. Ditmaal was het parcours Vogelzang, een klein rondje. Inhalen was moeilijk, soms was je aangewezen op de sportiviteit van je tegenstanders. Een team dat alles geprobeerd had, maar niet sneller kon, werd geacht een sneller team te laten passeren. Vaak was dit geen probleem, maar soms ontaarde dit in wat strubbelingen en botsingen. Van deze botsingen kon een ander team dan weer profiteren. Hierdoor werd de factor geluk natuurlijk wel erg belangrijk.

Het eerste startschot werd gelost door Saartje uit de t.v. serie Swiebertje, die ter opluistering was uitgenodigd. Het werd een leuke race met 27 herenteams en 2 damesteams.

Zelhem, 9 juli 1986
Ook op deze datum was er in Zelhem weer een wedstrijd met veel spektakel, uiterste spanning en een adembenemende finale. Deze finale spitste zich het meest toe op de strijd tussen De Meene en de Racekuukens. Bij de wedstrijd van de tourteams, ook wel plaatselijke rijders genoemd, ging het er ook hard aan toe. Misschien waren deze mensen aan het eind van de wedstrijd wat minder fanatiek, maar de knipoog was er niet minder om.

Tot op heden was het ook verrassend dat de uitslag nooit van tevoren vast stond. Altijd kwam er bij een overwinning een beetje geluk of pech om de bocht kijken. Anderen schreven dit toe aan inzicht en kijk op de wedstrijd. Op de goede momenten wat risico nemen zorgde voor de sensatie in de wedstrijd. Zo goed als altijd werd dit door de tegenstanders sportief opgevat. Als er wat misging bleef het bij wat schaafwonden aan de bak of aan de benen van de rijder. Menigmaal gaf de fiets het min of meer op. Je kon dan ‘jammer’ zeggen bij een lekke band, kapotte trapper of een kapot wiel.

Iemand opzettelijk hinderen werd niet sportief opgevat. Hiermee werd bedoeld het ‘ervoor schuiven’ van een fiets, of iemand opzettelijk in de wielen rijden. Hierdoor werden door sommige teams het wiel helemaal dicht gemaakt met een ronde plaat plastic. Anderen lasten om de wielen een beugel, zodat de spaken niet te bereiken waren voor de bak van de tegenstander. Het spatbord dat origineel over het achterwiel zit, werd in veelgevallen verwijderd, daar dit bij een al dan niet opzettelijke aanrijding van achteren vaak dubbel tussen het achterwiel sloeg, waardoor fietsen onmogelijk werd.

Eindstand Nederlands Kampioenschap 1986

1987

Een heel bewogen jaar, wat het bakfietsen aangaat. Het jaar van toenmalig voorzitter Henk Eelderink. Hij drukte een geheel eigen stempel op het gebeuren, en op de publiciteit. Begin april is er een persconferentie met de Gelderlander en de Graafschapbode (nu Gelders Dagblad). Deze kranten staan positief tegen over het bakfietsen, en er kwamen verslagen van wedstrijden met foto’s in de krant. Na bijna iedere wedstrijd een grote kop met vaak daarbij een spectaculaire foto. Leuk voor de plakboeken.
Naast de krant verzorgde ook Radio Gelderland enkele uitzendingen. De race in Gaanderen werd rechtstreeks verslagen.  Ons bakfietsen behoorde bij de drie populairste sporten van de Achterhoek!

De vergadering van 22 januari 1987 bij de zalencentrum de Boggelaar werd zeer goed bezocht door vertegenwoordigers van teams. Men wilde er gewoon bij zijn. De rode draad die avond was eigenlijk de enquête. Hier kwam uit dat 1987 het eerste competitiejaar zou worden, en gezien het animo kwam meteen de noodzaak van een A en B klasse, om de wedstrijden goed en eerlijk te laten verlopen. Diegenen die nog wat minder ervaren waren, wat minder moe wilden worden, of wat minder fanatiek mee wilden doen, voelden zich in de B- klasse thuis. De A- klasse was voor de fanatieke rijders, diegenen die alles op alles wilden zetten.
Hier werd ook al voelbaar dat het fanatieker werd, emotioneler. De belangen werden groter, de eindplaatsen gingen tellen. De reglementen moesten aangepast worden. Men ging steeds meer op de ander letten. Dachten we in voorgaande jaren nog in bakfietslengtes, nu werd het steeds meer centimeterwerk. Iedereen telde de punten.
Dat de band met het publiek heel erg belangrijk was, hadden we al gemerkt. Deze band werkt in op de rijders, en weer terug. Hoe het allemaal verder zou groeien, in welke richting, grootte, het waren vragen waarop niemand het antwoord wist.

ijsrace

Al ver voor de aanvang van de zomercompetitie, die volgens rijders en bestuur ± 8 wedstrijden moest bevatten, werd er op 22 februari 1987 een ijsrace gehouden op de ijsbaan bij café Halfweg te Zelhem. Dit was een sensatie op zich. In allerijl heeft Henk Eelderink een bakfietswedstrijd georganiseerd. Spikes of andere hulpmiddelen om het glijden tegen te gaan waren niet toegestaan. In de bochten werd het dus echt glijden. Enkele stiekemerds hadden hun schoeisel (klompen) toch geprepareerd om het lopen te vergemakkelijken, maar wat echter toch niet toegestaan was. Het wisselen was een en al vraagteken. Zorgen dat je niet valt, er niet onder komt, en zo snel mogelijk erbij. Als je de bakfiets maar vast had, dan gleed het verder wel.

Bij deze wedstrijd waren zo’n duizend toeschouwers, die erg enthousiast waren. Ook werd er door het N.O.S. journaal en enkele landelijke dagbladen aandacht aan besteedt. Deze publiciteit was natuurlijk erg goed voor het bakfietsen en de ABO. Helaas hadden we op en over glad ijs geen ervaring wat betreft de organisatie. Later werd er een draaiboek opgesteld met de aantekeningen, zodat een volgende ijswedstrijd nog gladder zou verlopen.

Doordat het bakfietsen zo in de lift zat, kwam er het idee om een clubblad uit te geven. Voor wedstrijduitslagen en dergelijke. Hiervoor werd een uitgever aangetrokken. Bakfietsen was populair, en bij wijze van spreken was het noemen van het woord bakfietsen al voldoende om de kassa te laten rinkelen. Helaas kwamen de belangen van de ABO en de uitgever niet overeen, zodat het clubblad slechts een half seizoen verschenen is. De ABO is er financieel niet slechter van geworden, doch we hebben er een beetje een bijsmaak aan overgehouden. De wedstrijduitslagen werden bij de wedstrijden vanuit de jurywagen aan de tams uitgedeeld, en dit werkte ook prima.

Waarvoor deed het bestuur al die moeite, zoals vergaderingen, afspraken, bijeenkomsten en wat dies meer zij?

Natuurlijk, het bakfietsen! We filosofeerden vaak waarom het aansloeg en in welke richting het verder zou moeten gaan, en waar er bijgestuurd moest worden. Voor ons was het een mengeling van sensatie, sport en cultuur. Wij konden zelf moeilijk bepalen in welke verhouding deze aspecten bij het bakfietsen hoorden. Het feit dat er steeds duizenden mensen rond de baan stonden verklaarde niet waarvoor ze kwamen. Natuurlijk was het een iedere keer weer een sensatie wanneer er vijf of zes bakfietsen tegelijkertijd door een smalle scherpe bocht wilden waar er slechts ruimte was voor een of twee. Een harde knal, en dan maar kijken wie het gered had en wie niet! Gelukkig is zwaar lichamelijk letsel iedereen gespaard gebleven. Vaak bleef het bij asfaltexeem, een kneuzing en een enkele keer een lichte breuk.

Bij aanvang van seizoen 1987 hadden zich 29 teams aangemeld, een duidelijke stijging sinds het jaar ervoor. Ook in de loop van dit jaar zou het aantal teams blijven groeien. Ieder team werd voor het seizoen voor een heel jaar ingeschreven. Voor 15,-- kon een heel jaar competitie gereden worden. Daarnaast waren er natuurlijk ook nog de  plaatselijke rijders. Iedereen die het “bakfietsgevoel” wilde beleven, kon daar vrijblijvend één of meerdere wedstrijden rijden.

1987 was een druk jaar wat wedstrijden betreft. Het wedstrijdjaar begon min of meer al met de ijsrace op 1 februari, en werd gesloten op 26 september met een promotiewedstrijd te Lochem. En je kunt zowel moe als enthousiast worden van alles wat hier nog tussen zat, namelijk:

P - 30 april Vorden
P - 17 mei Haalderen
C - 30 mei Halle
P - 13 juni Tollebeek
P - 20 juni Lochem
C - 5 juli Tolkamer
C - 8 juli Zelhem (14e race)
C - 12 juli Varsseveld
C - 18 juli Borculo
C - 1 augustus Hengelo
C - 12 augustus Steenderen
C - 25 augustus Wichmond
P - 29 augustus Gaanderen
M - 30 augustus Lith
M - 13 september Zelhem (Halfweg)
P - 29 september Lochem

C = Competitiewedstrijd
P = Promotiewedstrijd
M = Marathon

Bij de marathon te Lith werd er 50 km verreden, en in Zelhem 40 km. Voor wie dit te hoog gegrepen was, kon ook kiezen voor een rit van 25 km.

Bij de verschillende promotiewedstrijden werden er vaak meerdere sporten of activiteiten uitgevoerd. Zo is men dan gemakkelijker verzekerd van publiek, dan wanneer er maar één activiteit is. Qua spanning deed het niet onder voor een competitiewedstrijd, en het enthousiasme van het publiek was zeker niet minder dan wanneer er enkel gebakfietst werd.

Vorden had een spectaculair parcours: twee scherpe bochten en een lange flauw doorlopende bocht. Veel enthousiast publiek, en een groot aantal rijders. In Haalderen was er een scala aan activiteiten, desondanks werd er beweerd dat het bakfietsen de smaakmaker was, boven het traditionele wielrennen.

Halle: een vrij klein rondje, met echter direct na de start een smalle doorgang, en verder enkele erg scherpe bochten. Goed voor erg veel spektakel. Tollebeek: voor ons een heel eind van huis. Toch ging er een heel gezelschap rijders naar toe. De reiskosten van de rijders werden zelfs vergoed! Helaas kon de finale niet doorgaan vanwege een enorme stortbui. Aan de hand van de gereden manches werd bekeken wie er gewonnen had.

In Tolkamer was het parcours vrij lang, en inkorten niet mogelijk. Weinig publiek, en zodoende een niet zo geweldige sfeer. Een incident tussen de teams De Boggelaar en Keser maakte één en ander er ook niet beter op. Het team De Boggelaar diende bij de jury protest in tegen Keser, die op hen ingereden zou hebben, zodat De Boggelaar de manche niet uit kon rijden. De emoties liepen hoog op, zo erg dat er voor eigen rechter gespeeld dreigde te worden. Punten tellen, maar uitgeschakeld worden door een ander nog meer! Ook bleek dat het reglement hier op bepaalde punten te kort schoot, en aangepast diende te worden. Na het overleg van de jury, en daarna van de ABO, bleek dat Keser roekeloos was geweest, maar dat de rijders van De Boggelaar ook onsportief reageerden: allebei een officiële waarschuwing. Een pluspunt van dit voorval was dat teams anderen toch meer gingen respecteren. Omdat je als bakfietser toch de sensatie zocht en soms tegen de grens van het haalbare aanleunt, kunnen er altijd bovengenoemde situaties ontstaan. De vraag is dan altijd: is het moedwillig of is het een ongeluk? Toch is dit ook een spannend onderdeel van het bakfietsen; als alles altijd op rolletjes zou lopen is er ook niets aan!

In Lochem maakten de rijders kennis met een parcour dat gedeeltelijk over gras liep. Dit bracht grote verschillen in volgorde. Ook in de finale kwamen verrassende resultaten te voorschijn.

Zelhem, de bakermat van het bakfietsen. Uitgegroeid tot de grootste, mooiste wedstrijd van het seizoen. Veel publiek dat erg meeleefde. Het leek of iedereen hier het bakfietsen voortduwt. De gehele middenstand stond er achter met een grote prijzenpot, waardoor de rijders er toch nog een schepje bovenop deed. Duizenden mensen wilden mee proeven en meevoelen hoe het met de bakfiets en de rijders verliep. Het stationsplein is ook een ideaal rondje. Na de start een scherpe bocht, dan een lang stuk, iets aflopend, en daarna een bocht van bijna 180º. Het parcour was vrij breed, zodat inhalen redelijk mogelijk was, indien men tenminste de adem daarvoor had. En mede door een s- bocht vlak voor de wisselplaats was er altijd spektakel. Enkele rijders uit Brabant werden hier zo enthousiast dat ze erover dachten thuis ook zoiets te organiseren.

Varsseveld: met een trike- demonstratie er tussendoor een spannend geheel. Veel publiek. Ook was er een kunstmatige chicane ingebouwd, waardoor het geheel nog spannender werd.

Borculo: een evenement met vele onderdelen. Hierdoor was het niet helemaal in orde met licht , geluid en tijd.

Hengelo: Achter in het parcour een heerlijke slinger om een boom heen, en daarbij liep de verkanting van de weg ook nog eens negatief. Menigeen kon zodoende de boom niet missen, en het spektakel was weer compleet. Prachtig parcour, veel publiek en goede sfeer. Hier zijn overigens ook opnamen gemaakt voor de film “Miami Vice in de Hengelose mais”.

Steenderen: Leuk circuit. Bij het zwembad van de trap af door middel van een brede plank. Natuurlijk moet je dan ook ergens omhoog, hetgeen veel rijders bloed, zweet en tranen kostte.

Wichmond: Na een heel klein ronde de vorige jaren, nu een lange ronde. Minder te overzien, en minder spektakel, maar we zijn ondertussen ook wat gewend, want volgens het Zutphens Dagblad zat de wedstrijd vol spanning, botsingen en pech.

Gaanderen: Een wedstrijd om de Pelgrimbokaal. Radio Gelderland was aanwezig om de wedstrijd rechtstreeks te verslaan. Helaas was er geen publiek aanwezig. Pelgrim, die alle medewerking verleende vond het erg geslaagd, evenals Radio Gelderland, die beloofde het volgende jaar alle medewerking te verlenen bij het verslaan van wedstrijden.

Lith (Noord Brabant): Op de laatste zondag van augustus werd hier een tocht van 50 kilometer verreden voor bak- en transportfietsen. Steeds meer Achterhoekers deden hieraan mee, en veel van de prijzen werden meegenomen naar de Achterhoek. Deze 50 km is een heel ander facet van het bakfietsen, en zullen we nog nader belichten.

Op 5 september is er de huldiging van de Nederlandse Kampioenschappen, en de uitreiking van de prijzen, in de IJsselhoeve. Er kwamen enkele sponsors die extra bloemen en bekers aanboden voor de winnaars. Het werd een gezellige avond waar nog lang werd nagepraat over het afgelopen seizoen.

In navolging van Lith gingen de teams van Halfweg een marathon (40 km) organiseren. Achttien teams aan de start. Dit zorgde voor een heel lint van bakfietsen door Zelhem en omstreken. De route was goed aangegeven, en ook in het buitengebied was veel belangstelling. Na de rit was het nog een gezellige boel bij Diersen-Halfweg en om 13.30 volgde de prijsuitreiking. Toen was al bijna zeker dat hierop een vervolg zou komen.

Op 26 september werd er in Lochem de laatste (promotie) wedstrijd gereden in het kader van het Zomeravondspektakel. Het bleek erg interessant voor de rijders vanwege de kasseien waarover gehobbeld werd. De bochten werden ook een graadje moeilijker. Het geheel viel in goede aarde, ook bij het publiek. Het bakfietsen werd de klapper van de avond. Na deze klapper was het even uitrusten van een bewogen en enerverend jaar. Toch begonnen meteen de voorbereidingen voor het volgende seizoen, voor zowel teams als ABO.

Eindstand Nederlands Kampioenschap 1987

1988

Voor bakfietsbegrippen een grandioos jaar. Een topjaar. Zowel voor het racen als wel voor andere vormen van bakfietsvertier. In januari werd gewoonlijk begonnen met de voorbereidingen. Dit jaar maakte Henk Eelderink bekend te zullen stoppen met de activiteiten. Dit waren de bestuurlijke werkzaamheden zoals bestuurslid, de p.p. en speaker bij wedstrijden. Hij bleef nog wel betrokken, zoals al vijftien jaar, maar volgens hem moest de ABO op eigen benen kunnen staan. Volgens hem zaten er in het bestuur van de ABO genoeg capabele mensen die wat meer op de voorgrond konden komen.

Henk Eelderink beschouwde het bakfietsen als een echte sport, zoals bijvoorbeeld het marathonschaatsen. Er komt veel zweet aan te pas, en altijd het onvoorspelbare, het element dat spanning in de wedstrijd brengt. Het was klein begonnen in Zelhem en nu bekeken er in één seizoen 35000 mensen de bakfietsenraces

Voorjaar 1988 was de wedstrijdkalender voor dit jaar bekend:

april - NOS opnamen te Zelhem, Zutphen P
mei - Harreveld P, Haalderen P, Ruurlo C
juni - Halle C, Almen P
juli - Tolkamer C, Zelhem C, Borculo P, Varsseveld C, Silvolde P, Hengelo C
augustus - Parijs–Vierakker P, Steenderen C, Wichmond P, Lith P, Zijbe–Karspel C
september - Halfweg M, Doetinchem C

P = promotiewedstrijd
C = competitiewedstrijd
M= marathon

Een druk en gevarieerd programma. Op 29 april kwam de NOS opnamen maken bij wijze van promotie. Er werd getraind gepraat en gelachen. Vooral het team van Halfweg verscheen nogal eens voor de camera. Ook de kinderen met de mini – bakfietsjes deden het goed. Op 12 mei, hemelvaartsdag, stond de bakfietsenrace op het programma van het evenement “Harreveld on Wheels”, een compleet wielerspektakel, met verder o.a. Dutch Trike, Off- road motoren, antieke motoren en antieke      tractoren. Het geheel trok veel belangstelling.

Zelhem, de oorsprong van het bakfietsgebeuren. Er werden tevoren grote stukken in de regionale kranten geschreven om de mensen warm te maken voor het bakfietsen, hoewel dit voor Zelhem nauwelijks nog nodig was. Helaas was het weer dit jaar wat minder, dus ook wat minder toeschouwers. De band “Hoezo” bracht de stemming er echter wel in op het derde lustrum.

Na Dennenlust, een klein vierkantje met enkel bij de start behoorlijk ruimte, heeft Zelhem nu een (bakfiets) plein, dat geheel is te overzien. Na de start een scherpe bocht (180º), waarin een klein klimmetje zit, en daarna een lang, recht stuk dat iets afloopt, zodat er behoorlijk snelheid gemaakt kan worden. Daarna weer een scherpe bocht van bijna 180º, een recht stuk, een s- bocht, en dan de start / finish, waar gewisseld wordt. Een zeer spannend circuit.

16 juli. Het eerste lustrum voor Varsseveld. De organisatie had er iets speciaals bij bedacht: Fietsbaksels. Dit waren  een zespersoons fiets, mini- bakfietsjes, en fietsen met zijspan. Al met al een aparte bezienswaardigheid. Verder werd de wedstrijd met regen verreden, hetgeen betekende dat het nogal glad was, met name in de laatste bocht voor de start / finish. De kunst is dan om met een zo hoog mogelijke snelheid te rijden, zonder dat de fiets teveel gaat glijden. Zolang de slip maar beheersbaar blijft. Door de regen helaas relatief weinig publiek, maar toch een goede wedstrijd.

Silvolde. Veel prominenten, waaronder wethouder Hoes, de Prins van Carnavalsvereniging ‘de Foekepot’, en afgevaardigden van Silvolde 800 en stichting Sport en Recreatie.

Het circuit was een vierkant met haakse hoeken. Dit lijkt simpel maar daardoor bedrieglijk. Opletten en je haaks houden. Marcel Tangelder voerde tijdens de wedstrijd een salto mortale uit, schudde het zand uit zijn kleren, en stapte weer op om verder te racen. Even spannend was het bij de ABO rijders. Eskes 1 ging op kop na de start, en de leiding werd overgenomen door Scheffer 1, die dit echter niet kon handhaven. Eskes 1 kwam sterk terug, en handhaafde zich wel aan kop.

Parijs – Vorden.

Omdat het bakfietsen razend populair werd, ontstonden er spontaan allerlei bezigheden om maar met de bakfiets bezig te zijn. Men wilde bezig zijn met de ‘trapezel’. Vroeger was de bakfietsberijder blij dat de vracht afgeleverd was en zijn rit er opzat, nu was het een vorm van vrijetijdsbesteding, voor de één sport, voor de ander speelde de techniek een belangrijke rol en voor een derde was het imago het belangrijkste. Zo deed een groep van Halfweg met drie bakfietsen en vijf personen met d’ n Oostenrit mee, een tocht van 60 kilometer.

Het team van de Spiekerhoek was ook aan het broeden, iets wat ze meestal wel deden. Altijd brachten ze iets nieuws naar voren. Ze vielen vaak op in positieve zin door de humor, kleding en dergelijke.
Nu hadden ze bedacht om een bakfietsrace van Vorden naar Parijs te organiseren, doch het verkrijgen van vergunningen bleek, vooral in Frankrijk, erg moeilijk. Ook het bijeenkrijgen van ƒ8000,-- sponsorgeld, dat nodig was voor de organisatie lukte niet.
Op aandringen van de plaatselijke afdeling van Jong Gelre werd er toch een soort race gehouden van Parijs naar Vorden, met één bakfiets en drie personen, die de bakfiets om beurten bereden. Dit bleek organisatorisch wel te verwezenlijken. Per dag zou ± 250 kilometer verreden worden.
Op 3 augustus 1988 vertrokken ze ’s morgens, met een bus, die straks als voorrijder zou fungeren. Ook gingen er verzorgers, voedsel en gereedschap mee.

De ‘race’ liep voorspoedig. Eénmaal slipte er een auto, schoof één meter voor hen heen en botste tegen een andere auto. Ook was het schrikken toen de voorrij- auto voor een verkeerslicht moest stoppen, en Gerrit, de bestuurder van de bakfiets die krom over zijn stuur gebogen dit niet in de gaten had en tegen het stootrubber achter op de bus knalde. Geen persoonlijke of materiële schade, en de reis ging voort.

Op zondagmiddag werden ze met veel bloemen ingehaald in het dorp, waar de straat versierd was, en er ’s avonds nog veel gefeest en nagepraat werd

Steenderen. Het parcours te Steenderen bevatte een trap, waar voor de race enkele planken op werden gelegd. Hier ging je vrij steil naar beneden, waarna je een scherpe bocht kreeg. Zaak was het dus om de fiets beheerst naar beneden te krijgen. Men kwam nog wel eens aan het glijden, met alle gevolgen van dien.
Dit parcours lag bij het zwembad van Steenderen. Er was een enthousiast publiek, en veel ‘plaatselijke rijders’ waaronder gemeente ambtenaren en medewerkers van d Aviko.

Ondertussen werd ook de marathon steeds populaider. 25 km voor fietsen boven de 80 kg en 40 km voor fietsen boven de 60 kg. Als 40 kilometer te hoog gegrepen was, deed je de 25 kilometer. De marathon is zwaar. Het voordeel is dat je steeds kunt wisselen. Maar je moet wel je teamgenoot meetrappen. Met de wind in de rug gaat het nog wel, maar o wee wanneer je wind tegen krijgt, en er geen tegenstander voor je rijdt. Het achter een auto, of ander voertuig blijven hangen is ten strengste verboden!

Op zondag 11 september 1988 werd de Halfweg- marathon verreden. De start was bij Dierssen – Halfweg, te Zelhem. De organisatie was in handen van de Halfweg – bakfietsteams. Er reden een aantal prominenten mee zoals Willy Dierssen met Jan Manschot en Henk Eelderink met Freek Ellenhuis. In totaal 37 teams (koppels). Na de start ging de hele karavaan de zandweg in, en werd het één grote stofwolk.

Eindstand Nederlands Kampioenschap 1988

1989

Ook in 1989 bestaat de bakfietscompetitie uit een A en B klasse, en natuurlijk de plaatselijke rijders. Deze laatste categorie is vaak verantwoordelijk voor veel hilariteit, omdat het besturen van een bakfiets, zeker als het snel moet toch enige ervaring vereist. Dit in tegenstelling tot de A- klasse, waar steeds professioneler wordt gefietst met snelheden boven de 35 kilometer per uur. Zelfs het reglement omtrent het uiterlijk van de bakfiets moest worden aangepast omdat er van alle constructies werden bedacht om de bakfiets sneller te maken. Zoals bijvoorbeeld meedraaiende achtervorken, lichtmetalen frame’s en verstelbare voorassen. De bedoeling van het aanpassen van het reglement was het zo origineel mogelijk houden van de bakfietsen.

IJsrace Deventer

Ook werd er in 1989 een ijsrace verreden op de kunstijsbaan te Deventer. 33 teams waren paraat. In 1987 was er al een wedstrijd verreden op natuurijs. Dit stond garant voor een hoop sensatie, het halen van de internationale pers en het NOS journaal.

Met de bakfiets op de kunstijsbaan

De eerste wedstrijd was in Zutphen en verliep goed. Het parcours liep in tegenstelling tot de meeste andere, rechtsom. In Halle viel de opkomst van het publiek een beetje tegen door de weersomstandigheden. Toch mocht dit bij de rijders de pret niet drukken. Ook in Angerlo vielen er enige buien.

Zelhem, waar toch de roots van het bakfietsen liggen, was zoals altijd goed bezocht. Het Evenementenplein leende zich uitstekend voor deze wedstrijden. Ook Varsseveld en Steenderen verliepen goed. Doetinchem viel qua opkomst en organisatie wat tegen. Ook lieten

sommige teams het afweten zonder hiervan bericht te doen.

Zelhem 1989

Toch begint er iets anders te ontstaan. Door het steeds sterker worden van de teams ontstaan er in het vuur van de strijd soms strubbelingen. Waar eerder gelachen werd om een botsing, worden rijders nu kwaad. Immers een botsing kost tijd en dat betekend een lagere plaats. Anderen beseffen dat een botsing met een van de koplopers ook voordeel op kan leveren. Dit alles komt de voorheen nogal gemoedelijke sfeer niet ten goede. Een aantal teams krijgt een strafronde aan hun broek, een enkele maal zelfs een waarschuwing. De sport met een knipoog is een gewone sport geworden met blijkbaar nogal grote belangen.

Op 25 september 1998 wisselden  de teams en de ABO van gedachten over de toekomst van het bakfietsen. Vooral sportiviteit was het afgelopen jaar ver te zoeken en tevens waren er onder de teams veel wegblijvers. Meer straffen zou volgens de teams uitmonden in geniepiger acties. Voor veel teams is de lol er af. Het werd te serieus. De sport met een knipoog werd de sport met een blauw oog.

Tevens werd de opzet anders. Veel rijders in de B-klasse wilden niet promoveren, en ook in de A-klasse kwamen er minder deelnemers. Er werd een ‘originele klasse’ ingevoerd waarin met een originele bakfiets gereden diende te worden, dat wil zeggen, een doortrapper met handrem. Ook werd de aparte damesklasse afgeschaft.

1989

IJsrace Deventer

Ook werd er in 1989 een ijsrace verreden op de kunstijsbaan te Deventer. 33 teams waren paraat. In 1987 was er al een wedstrijd verreden op natuurijs. Dit stond garant voor een hoop sensatie, het halen van de internationale pers en het NOS journaal.

De eerste wedstrijd was in Zutphen en verliep goed. Het parcours liep in tegenstelling tot de meeste andere, rechtsom. In Halle viel de opkomst van het publiek een beetje tegen door de weersomstandigheden. Toch mocht dit bij de rijders de pret niet drukken. Ook in Angerlo vielen er enige buien.

Zelhem, waar toch de roots van het bakfietsen liggen, was zoals altijd goed bezocht. Het Evenementenplein leende zich uitstekend voor deze wedstrijden. Ook Varsseveld en Steenderen verliepen goed. Doetinchem viel qua opkomst en organisatie wat tegen. Ook lieten

sommige teams het afweten zonder hiervan bericht te doen.

Zelhem 1989

Toch begint er iets anders te ontstaan. Door het steeds sterker worden van de teams ontstaan er in het vuur van de strijd soms strubbelingen. Waar eerder gelachen werd om een botsing, worden rijders nu kwaad. Immers een botsing kost tijd en dat betekend een lagere plaats. Anderen beseffen dat een botsing met een van de koplopers ook voordeel op kan leveren. Dit alles komt de voorheen nogal gemoedelijke sfeer niet ten goede. Een aantal teams krijgt een strafronde aan hun broek, een enkele maal zelfs een waarschuwing. De sport met een knipoog is een gewone sport geworden met blijkbaar nogal grote belangen.

Op 25 september 1998 wisselden  de teams en de ABO van gedachten over de toekomst van het bakfietsen. Vooral sportiviteit was het afgelopen jaar ver te zoeken en tevens waren er onder de teams veel wegblijvers. Meer straffen zou volgens de teams uitmonden in geniepiger acties. Voor veel teams is de lol er af. Het werd te serieus. De sport met een knipoog werd de sport met een blauw oog.

Tevens werd de opzet anders. Veel rijders in de B-klasse wilden niet promoveren, en ook in de A-klasse kwamen er minder deelnemers. Er werd een ‘originele klasse’ ingevoerd waarin met een originele bakfiets gereden diende te worden, dat wil zeggen, een doortrapper met handrem. Ook werd de aparte damesklasse afgeschaft.

Eindstand Nederlands Kampioenschap 1989

1990

30 april Dinxperlo

16 juni Angerlo, Welkoop terrein.

11 juli Zelhem, Stationsplein

14 juli Varsseveld, centrum

18 juli Steenderen, zwembad

(via de plank de trappen af)

21 juli Vorden, centrum

29 juli Lith, marathon

4 augustus Hengelo, centrum

21 augustus            Wichmond, Vogelzang

15 september Halle

9 september Halfweg marathon

In totaal hebben zich 27 teams ingeschreven. 10 A-teams, 10 B-teams en 7 teams voor de orginele klasse. Deze laatste gaf niet het beoogde spektakel, dus werd besloten om de teams in deze wedstrijden de laatste ronde achteruit te laten fietsen.

In Varsseveld werd per toeval een incident tussen twee bakfietsteams op video opgenomen, zodat naderhand nog eens goed kon worden bekeken hoe de vork in de steel zat.

Aansluitend aan de wedstrijd in Halle werd een feestavond gehouden in zaal Nijhof. Aan de Halfwegmarathon namen 22 teams deel.